De Keiler?
Het kenmerkt mij, vanuit enthousiasme spontaan ‘ja’ roepen, niet heel hard nadenken over wat die ‘ja’ nu precies betekent en of dat eigenlijk wel realistisch is voor mij op dat moment. Dat heeft me overigens veel (en ver) gebracht in het leven, maar levert soms ook wel een beetje druk op. De voorbereidende trainingen voor de obstacle run waren voor mij al best pittig geweest, maar die Nunspeetse Keiler was andere koek. Eigenlijk realiseerde ik dat pas in januari toen Jan Jaap nog een keer schetste wat die Keiler nu precies inhield: 2 keer 7,5 km hardlopen, 2 keer 12 km mountainbiken en 15 opdrachten tussendoor. Jan Jaap vertelde dat hij zeker wel dacht dat ik dat zou kunnen, maar ik echt wel op tijd zou moeten gaan beginnen met trainen om een goede basis te creëren. Oke, aan de bak dus, zeker omdat fietsen en lopen, in tegenstelling tot een groot aantal balsporten, nou niet de sporten zijn waar direct mijn talent ligt.

Één-op-één
Het begon tijdens de individuele trainingen die ik bij SPAT coach Jelle volgde voorafgaand aan het Keilerprogramma. Focus en aan de bak, geen gezeur, want je wilt iets, zo was het devies (dat hoefde Jelle overigens niet te zeggen, dat straalt hij uit in alles wat hij doet). Jelle is als geen ander in staat om aan te sluiten bij de ander en tegelijkertijd meteen de uitdaging te zoeken, zowel fysiek als mentaal. Ik kan me nog herinneren toen ik helemaal stuk zat tijdens een boks training en eigenlijk wilde opgeven, hij zei: “wen er maar aan, dit gevoel ga je tijdens de Keiler ook krijgen en dan moet je ook gewoon door”. Het kwam er zo overtuigend uit dat ik niet eens in de weerstand -die ik ergens wel voelde- durfde te schieten en gewoon doorging alsof ik nog genoeg energie had. Die zin is blijven hangen, en ik vertaalde hem naar ‘laat je niet afleiden’. Toen wist ik nog niet dat juist die zin de kern vormde van mijn leerproces.

De trainingslocaties
Tijdens het Keiler trainingsprogramma, dat we met zes deelnemers volgden, hebben we op verschillende locaties in de stad getraind. De parken van Utrecht zijn ‘gemaakt’ om coopertests te lopen, de mooie singel rondom de binnenstad kent venijnige heuveltjes om de hartslag snel te verhogen, langs de Kromme Rijn richting de landgoederen Amelisweerd en Rhijnauwen kunnen flink meters gemaakt worden, de bossen in Nunspeet zijn er om het Mountainbiken te kunnen oefenen en door het zand omhoog te klimmen- nee niet één keer maar heel vaak-, en de rauwe omgeving bij het Holland Casino biedt de mogelijkheid om te rennen, sprinten, krachtoefeningen te doen, trap te lopen en te zwemmen (dat zwemmen moet overigens nog gebeuren, daar is vooral over gepraat). Die laatste plek is mij het meeste bijgebleven, daar heb ik verschillende spiegels voorgehouden gekregen. De rauwheid van die plek staat voor mij symbool voor de denkfouten waar ik me bewust van ben geworden en die ik steeds opnieuw dreigde te maken, maar die tegelijkertijd ontzettend interessant en fascinerend zijn geweest voor mij.

Vertrouwen en focus
Naast mijn enigszins impulsieve toezegging zat er zeker wel een idee achter mijn deelname aan het programma. Ik wilde meer vertrouwen, concentratie, aandacht en focus creëren, gerelateerd aan het schrijven van een proefschrift waar ik mee bezig ben. Meer sporten zou, zo was en is mijn overtuiging, leiden tot betere prestaties op het werk. Sporten, zeker in een intensief programma, zag ik als een ondersteuning van het promotietraject. En uiteraard, ik wilde ook lol hebben en samen met anderen in een team ergens naar toe werken. Dat het programma me nog meer zou brengen, dat had ik niet direct verwacht.

Confrontaties
Mijn confrontatie en worsteling bleek niet zozeer fysiek als wel mentaal te zijn.

Ik kwam mezelf meteen al tegen in de wijze waarop ik in de trainingen zat. Ik was aanvankelijk meer bezig met ‘net zo goed zijn als de andere deelnemers’ dan beter worden ten opzichte van mezelf. Vanuit onderzoek weten we dat de ontwikkeling beter verloopt wanneer je uitgaat van je eigen verbetering, omdat je daarmee niet afhankelijk bent van anderen en elke stap die je maakt motiveert om door te gaan. Voor mij was dat een mindset switch die ik bewust heb moeten maken.

Ook durfde ik er niet altijd op te vertrouwen dat er meer inzat dan ik dacht, met als gevolg dat ik trainingen zwaarder maakte voor mezelf dan nodig was. Door het idee van ‘niet kunnen’ zo groot te maken kostte het me meer tijd en energie om in een ritme te komen. Hetzelfde gedrag herken ik in spannende situaties in mijn werk: het niet durven vertrouwen op eigen kunnen en daarmee vooral gaan denken in plaats van doen. Het was Jan Jaap die me er meerdere keren op wees, omdat het zo zichtbaar werd tijdens de trainingen.

Daarmee werd ik ook geconfronteerd met mijn rol als docent. Ik geef nota bene het vak ‘Practice what you preach’ aan HBO studenten sociale studies, dat onder andere gaat over het belang van je eigen overtuiging, en daarop vertrouwen als kompas van handelen… Hoe belangrijk het is dat wat je uitdraagt je ook laat zien in de praktijk… Daar begint verschil maken… In dit geval was het niet een les voor studenten, maar was het een les die ik tijdens de trainingen heb geleerd door te doen en te ervaren, door anders te denken en opnieuw te ervaren.

De Nunspeetse Keiler!
Als docent zeg ik geregeld tegen mijn studenten dat een goed resultaat leuk is, maar het proces vaak veel belangrijker. Het proces dat ik tijdens het Keiler programma heb doorlopen bleek een waardevolle stap in mijn eigen ontwikkeling…

Maar…de Keiler zelf was echt genieten: hier kwam voor mij de opbrengst van alle trainingen tot uiting. We hebben als team gewerkt, veel lol gehad, en meer dan 5 uur sportieve inspanning vloog zomaar voorbij. Met vertrouwen heb ik meegedaan en hoewel op momenten pittig, was het vooral een toffe ervaring en heb ik genoten van mijn teamgenoten, het lopen & fietsen, de opdrachten (oke, niet allemaal ;-)), het kneuterige Nunspeet en de prachtige bossen…

Laat de voorbereidingen voor de Nunspeetse Keiler 2017 maar weer snel beginnen… Ik heb er zin in..