Als projectmanager bij een grote pensioenuitvoerder – verantwoordelijk voor de transitie naar een nieuwe pensioenregeling – is het de afgelopen tijd alle hens aan dek. “In de Tweede Kamer wordt er nog van alles over bepaald, toezichthouders kijken mee, pensioenfondsen vinden het spannend. Ik heb zelden een dag die ik van tevoren helemaal kan voorspellen. Daar heb ik ook voor getekend, ik hou van al die dynamiek. Maar ik heb er inmiddels wel een paar grijze lokken bijgekregen.”
“Je doet het natuurlijk niet alleen”, voegt Danielle toe. “Maar het trekt wel een wissel. Je staat continu aan. Thuis heb ik twee energieke jongens en mijn man werkt ook fulltime. Hoe goed we elkaar ook kunnen opvangen, het wordt echt zwaar zodra er iets heftigs gebeurt.”
Geen snelle oplossing
“Vorig jaar ging het minder goed met m’n oudste zoon”, legt de projectmanager uit. “Hij is heel slim en creatief, maar ook temperamentvol. Hij past niet zo makkelijk in het klassieke schoolsysteem. We hadden een behoorlijk intensief therapietraject en intussen kon hij niet naar school, dus gaf ik hem veel thuisonderwijs. Op werk had ik al een overvolle emmer en daar kun je privé nog best wat bij hebben, maar als dat een tijdje aanhoudt gaat het echt niet meer.”
“Kinderen voelen het feilloos aan als je niet lekker in je vel zit”, vertelt Danielle. “Je krijgt continu een spiegel voor je neus. Ik heb podcasts geluisterd, boeken en tijdschriften gelezen; alles om een oplossing te vinden. Op een gegeven moment kom je dan jezelf tegen. Eind 2023 kreeg ik een zware longontsteking. Ik dacht: als ik hier aan onderdoor ga, hebben ze helemaal niks meer. Dat was voor mij de druppel. Ik wilde goed voor mezelf blijven zorgen, in mezelf blijven investeren. Gelukkig kreeg ik die ruimte ook. Mijn werkgever toonde alle begrip voor m’n persoonlijke situatie.”
Via de arbo-arts kwam Danielle terecht bij SPAT Verandert. “Ik had niks te verliezen en ben nieuwsgierig genoeg om het een kans te geven, maar keek ook wel de kat uit de boom. Hoe gaat dit me helpen? Wat verwacht je van mij? Wat gaat er voor mij veranderen? Mijn coach ging daar goed mee om. Fijn dat hij zo direct en eerlijk was. We hebben ook dagen gehad waarop we alleen wandelden en kletsten over van alles en nog wat.”
Nieuwe spiegel
“Op een gegeven moment begon ik te merken dat de opdrachten echt wat deden”, vertelt Danielle over de Intelligent Bewegen-methode. “Ik moest ballen oprapen die her en der verspreid lagen en dacht bij mezelf: wat ís dit voor flauwekul? Maar evengoed zet ik dan altijd m’n schouders eronder. Daar reageerde mijn coach op. Hij zei dat ik het ook anders aan had kunnen pakken. Dat ik gewoon had kunnen zeggen dat ik het onzin vond, of had kunnen vragen waarom we dit eigenlijk deden. Toen klikte het opeens. Je herkent jezelf. Die opdrachten werden een spiegel voor mijn eigen gedrag. Net als mijn kinderen dat eigenlijk ook zijn.”
De projectmanager sprak elke week af en kreeg tussendoor nog berichtjes om te checken hoe het ging. “De kracht van het programma zit in die regelmaat”, vertelt ze. “M’n coach zorgde ervoor dat ik op mezelf bleef reflecteren. Op het begin voelt dat intensief, maar je raakt er vertrouwd mee. Toen het klaar was dacht ik: ‘O god’. Want wat je eerst met iemand anders doet, moet je nu zelf blijven onderhouden. Het is dan heel makkelijk om die reflectiemomenten los te laten. Je komt weer in dat reilen en zeilen van de dag terecht. En als ik heel eerlijk ben, blijf ik veel hollen.”
“Nee zeggen is voor mij nog steeds heel onwennig”, vertelt Danielle. “Misschien zeg ik het nog niet vaak genoeg. Het grote verschil is dat ik me er bewuster van ben. Ik herken die momenten beter. Als ik gas terug moet nemen, voel ik dat eerder dan voorheen. Sinds de zomer van 2024 ben ik weer volledig aan het werk. Maar die balans vinden, dat blijft echt lastig hoor.”
“Er zijn heel veel werkende ouders, dus ik wil mezelf ook niet in een soort slachtofferrol stoppen. Ik vind mijn werk leuk en wil het blijven doen voor mijn eigen onafhankelijkheid. Intussen is het met mijn zoon bij vlagen wel nog superpittig. Het is dus niet perfect en dat zal het ook niet worden. Maar ergens heb ik dat leren accepteren. Ik probeer me te focussen op alles wat wel goed gaat. Ik ben wat milder geworden, naar hem én naar mezelf toe. Af en toe is het best oké om thuis te blijven, of om een pizza in de oven te gooien. Dan maar eventjes geen uitgebalanceerde maaltijd op tafel. Ik heb geleerd om die lat wat minder hoog te leggen.”
De naam Danielle is in dit verhaal fictief omdat de geïnterviewde graag anoniem wilde blijven.
