Hoe kom je tot de kern van iemands persoonlijkheid? Psychologen wijden er lange praatsessies aan, maar hoofdcoach Jelle Bouma heeft een veel directere manier. Met zijn benaderbare aanpak en een scala aan bewegingsoefeningen leert hij zijn deelnemers door en door kennen. “Ik ben echt een mensenmens.”
Sport heeft er bij Jelle altijd al ingezeten. Na een ervaren voetballeven op verschillende hogere niveau’s en een baan als personal trainer, begon hij te beseffen dat beweging ook op hele andere manieren ingezet kon worden. “Fabio was vestigingsmanager bij mijn sportschool en daar groeiden we al snel naar elkaar toe. Sommige mensen vinden het fijn om naar een psycholoog te gaan en dat is helemaal prima. Maar ik denk dat bewegen als hulpmiddel nog te veel wordt onderschat. Je kunt zoveel meer dan alleen maar jezelf afmatten.”
Mens tot mens
Via de bewegingsoefeningen die Jelle ontwerpt – inmiddels zijn het er meer dan vijftig – komen basisreacties zoals faalangst of overmoed glashelder naar boven. Maar ondanks dat arsenaal aan slimme opdrachtjes wil de coach vooral een doodnormale gast zijn. “Waar ik echt een hekel aan heb, is iemand behandelen alsof-ie bij de tandarts komt. Ik ben misschien wel gespecialiseerd om iemand verder te helpen, maar blijf vooral ook gewoon Jelle. Bij het woord ‘helpen’ denk je al snel aan een bepaalde verhouding, terwijl ik dat juist helemaal niet wil. Het is gewoon mens tot mens.”
“Het maakt me niet uit hoe je eruitziet, op wie je stemt of waar je vandaan komt”, vertelt de SPAT-coach. “Ik denk dat ik mensen vooral zie zoals ik zelf ook graag gezien zou worden. Uiteindelijk verschillen we allemaal niet zoveel van elkaar. Deelnemers komen bij mij om iets aan zichzelf te veranderen en ik herken daar heel veel punten van uit mijn eigen leven. Soms is het iets waar ik zelf mee zit, een andere keer herken ik eigenschappen van mijn vriendin of een goede vriend. Als ik dan zie hoe deelnemers het lukt om zichzelf te verbeteren, leer ik daar als mens ook weer van.”
Vanaf het eerste contact draait het bij Jelle al om die gelijkwaardigheid. “Als ik aan een nieuwe deelnemer wordt gelinkt, wil ik niet dat iemand een afstandelijk infomailtje krijgt. Ik bel altijd even op, gewoon om te vragen hoe het die dag gaat en samen rustig iets af te spreken voor een intake. Zo vind je elkaar alvast een beetje. Mensen mogen me daarna altijd nog bellen of appen, hoe vaak ze ook willen. We kunnen totaal andere types zijn, maar toch vind je elkaar altijd snel.”
Ongedwongen start
Een intake is bij SPAT dan ook geen kil vraaggesprek, maar een ongedwongen wandelingetje. “Daarna kunnen deelnemers vast nadenken over de doelen die ze willen behalen. Vaak praten we een beetje over koetjes en kalfjes om elkaar te leren kennen.” Jelle noemt een deelnemer die een conflict had met zijn leidinggevende. “We babbelden over voetbal en ik liet hem wat tennisballen vangen. Dat ging prima, totdat ik die ballen sneller ging gooien. En nog sneller. Hij werd steeds kwader op me. Binnen no time had ik hem te pakken op dat pijnpunt. Het bruggetje naar zijn leidinggevende kon hij op die manier zelf ook makkelijk maken.”
Emoties kunnen soms hoog oplopen, weet Jelle uit ervaring. “Ik maak soms mensen aan het huilen, soms aan het lachen. Of ik dat eng vind? Nee man. Het helpt niet als je om de hete brei heen draait. Door steeds vragen te blijven stellen en door te pakken, kan ik het plaatje helder krijgen. Natuurlijk is het daarvoor wel belangrijk dat we elkaar eerst vinden. Het werkt alleen als we allebei comfortabel zijn. Als iemand dan uiteindelijk dingen deelt waarvan ik denk dat het z’n proces gaat helpen, dan ga ik ook met m’n vinger in die wond zitten. Op die manier heb ik mensen echt in de kern leren kennen. Dat is toch goud? Ik ben ontzettend dankbaar voor wat deelnemers mij de afgelopen jaren hebben gegeven.”
In januari 2025 maakte Jelle een nieuwe stap. Hij coacht nu niet alleen de deelnemers van Terug in Balans-trajecten, maar ook alle coaches die voor SPAT Verandert werken. “We groeien snel, dus ik wil zorgen dat al die coaches samen een hoge kwaliteit blijven neerzetten. Vorig jaar deed ik nog 25 tot 30 trajecten per week, nu is dat teruggebracht naar 10. Daardoor heb ik de tijd en ruimte om contact te houden met coaches en te zien wat we verder kunnen verbeteren. Ik zie zoveel mensen om me heen die beter zijn dan ze zelf beseffen. Ook op dat vlak wil ik graag een bijdrage leveren.”
