Mariska

Huh, geen proefles? Dat is wat ik dacht na mijn eerste SPAT training in april vorig jaar. Ik heb altijd veel gesport, vaak wel zes dagen in de week. Helaas had ik een hele tijd niet gesport en dat begon me te storen – ik wilde weer fit worden. Hardlopen is niks voor mij, in mijn eentje houd ik het geen 10 minuten vol. Ook ben ik geen fan van trainen in een zweterige sportzaal. Ik woonde nog niet zo lang in Utrecht, dus via Google ging ik op zoek naar een sportclub. SPAT was me opgevallen vanwege de afwijkende locatie: starten op Neude en sporten in de stad. Daar kon ik me nog niet veel bij voorstellen, dus vroeg ik of ik een gratis proefles kon volgen. Ik kreeg het antwoord dat ze het graag persoonlijk houden en daarom geen proeflessen gaven. Bij een hoop andere bootcampclubs kon ik wel een gratis proefles volgen, maar het antwoord van SPAT sprak me juist wel aan, dus kocht ik een kaartje. Wat een goed idee! Sindsdien ben ik een trouwe SPAT-er.

Samen uit, samen thuis

Aan het einde van die eerste training was ik helemaal stuk, maar ik had een leuke training achter de rug, in een uurtje veel gedaan en gezien. Eigenlijk was het ook een extra motivatie voor me om het vaker te doen, want ik moest dat toch gewoon kunnen volhouden met een verleden als sporter? Bovendien geldt bij SPAT het ‘samen uit, samen thuis’ principe, op ieder niveau kun je meedoen, dus ik durfde het nog wel een keer aan om achteraan te rennen.

Anders kijken

Sindsdien ben ik wel een SPAT veranderd. Sowieso fysiek. Ik wilde weer fit worden en dat is gelukt. Wanneer mijn agenda het toelaat doe ik mee aan alle trainingen en dat werpt zijn vruchten wel af. Iedere keer kan ik mijn grens weer een stukje verleggen en ik kan nu na de training zelfs nog wel rennend naar huis, dus dat deed ik afgelopen zaterdag ook toen SPAT buiten de stad ging in weer een – voor mij –  nieuw park in mijn eigen wijk. Zonder SPAT had ik een hoop parken nooit ontdekt, maar nu weet ik ze te vinden. Ook leer ik iedere keer weer iets nieuws over de binnenstad van Utrecht, haar geschiedenis en een keur aan andere onderwerpen en niet te vergeten de ideeën daarover van een leuke groep mensen. Ik vind het heerlijk om buiten te sporten en ondertussen stil te staan bij telkens weer een ander thema, mijn hoofd leeg te maken van de dagelijkse zaken en alleen maar bezig te zijn met fitter worden en de stad ontdekken. Ik heb altijd haast, maar tijdens de buitentrainingen word ik eraan herinnerd om ook om me heen te kijken en bij dingen stil te staan. Ik zie in het centrum ook niet meer gewoon bruggen, bankjes en trapjes, maar mooie plekken om te trainen.

Duiken in het natte gras

Ik had nooit gedacht dat ik blij zou worden van regen, maar tijdens het trainen is het soms een aangename verrassing. Normaal gesproken weet ik niet hoe snel ik naar binnen moet als het regent, maar ook in de stromende regen duik ik zo het gras in voor een oefening, het stoort me helemaal niet. Net als de toeschouwers in de straten en op de terrassen die vrijwel allemaal op ons reageren, meestal positief. Ik kan nog steeds niet hardlopen in mijn eentje. De conditie heb ik inmiddels wel, maar ik raak verveeld. Dat maakt niet uit, want er zijn genoeg gelegenheden om te trainen met SPAT. Dan loop ik wel, steeds sneller – soms mag het zelfs wel een tandje minder, we trainen immers samen. Nieuwsgierig naar waar we heen gaan en wat voor nieuws ik deze keer ga ontdekken, op zoek naar mijn eigen grens en speculerend over welke oefening er volgt.

– Mariska van der Poel